Ach, de vrouw: “hij (de man) zal haar geen lasten opleggen die te zwaar voor haar zwakke schouders zijn”.
Deze boodschap droeg de katholieke kerk in 1955 uit. Ik las haar in een vademecum voor mannen. Iets in mij had meteen een oordeel. Wie zonder zonde is ... Afijn, je snapt het wel. Maar toen ik verder bladerde las ik enkele rake zinnen over man-zijn die nog hartstikke actueel zijn.
Wat denk je hiervan?
“Een man zonder zelfbeheersing is een schip zonder stuur”
“Zijn bloed (van de man) roept om vrijheid, om de heerschappij van zijn driften”
“De neiging van de man om te domineren, om in en over alles het laatste woord te hebben (…) is van nature al sterk genoeg in hem aanwezig”
“Het aangeboren egoïsme van de man”
Het is niet fraai. Oorlog, seksuele intimidatie van vrouwen (of erger), de vernietiging van moeder aarde: ‘wapenfeiten’ van vooral mannen die in essentie als de dood voor hun gevoelens zijn.
In het mannenwerk ‘importeren’ we spiritualiteit. Sjamanisme, hindoeïsme, taoïsme. Alles gaat in de blender. De christelijke traditie komt er bekaaid vanaf. Ik snap dat wel. Regelmatig spreek ik mannen die nu nog lijden onder de geboden en verboden van de dominee of pastoor uit hun jeugd.
Wat kan jij (man) op vrouwendag doen? Gewoon, beginnen met voelen.